Lisa over angststoornissen
Jarenlang liep Lisa (19) op haar werk rond met een groot geheim: haar angststoornis. Uiteindelijk durfde ze de stap te zetten en nam ze haar collega Gerda in vertrouwen. Maar hoe praat je er dan na die eerste keer wéér over?
Gerda: “Ik dacht echt: ‘huh, jij paniekaanvallen?’. Je komt over als een sterk persoon. Iemand die met beide benen op de grond staat. Ik had ook niet eerder iets aan je gemerkt. Ook niet in het contact met de dementerende ouderen waarmee wij werken.”
Lisa: “Het is me nooit opgevallen dat je verbaasd was. Ik weet nog goed wanneer ik het aan je vertelde. We waren samen aan het werk. Toen ik aangaf dat ik bang was om een paniekaanval te krijgen en dan even van de afdeling af moest, zei je meteen dat ik er niet meer over hoefde te vertellen als ik dat niet wilde. En dat ik het maar aan hoefde te geven als ik het niet meer trok. Die reactie was fijn.”
Gerda: “Ja, ik vond het belangrijk dat je meteen wist dat ik er geen oordeel over had. En dat je je er niet voor hoefde te schamen. Je bent een prima meid en een fijne collega, die het gewoon kan laten weten als ze even van de afdeling af moet.”
“Soms werd bijvoorbeeld meteen voor mij ingevuld wat ik wel en niet zou kunnen met mijn angststoornis. Ik vind dat heel stom. Vraag het gewoon aan me."
Lees meer over fabels en feiten
Samen
Lisa kreeg niet altijd zulke fijne reacties op het werk. “Soms werd bijvoorbeeld meteen voor mij ingevuld wat ik wel en niet zou kunnen met mijn angststoornis. Ik vind dat heel stom. Vraag gewoon aan me: ‘Hé kan je dit?’, ‘Gaat dit je lukken?’, ‘Of moet ik ergens mee helpen?’. Ik was hier op het werk daarom ook bang dat mensen me niet serieus zouden nemen. En dat ik bijvoorbeeld geen belangrijke taken meer mocht doen. Gelukkig is dat niet het geval.”
Gerda: “Ja, ik denk dat het belangrijk is dat je er samen over in gesprek blijft. Doordat jij eerlijk vertelt als je niet zo goed geslapen hebt of een depressieve week hebt, kunnen we samen kijken wat voor werk je wel en niet kunt doen."
Twijfel
Gerda vindt het wel lastig inschatten wanneer Lisa erover wil praten. Gerda: “Daarom vraag ik best vaak aan je: ‘Goh hoe gaat het?’ Ook zonder aanleiding. Dan weet je tenminste dat je altijd iets bij me kwijt kunt, als je dat wilt.”
Lisa: “Ik vind die gespreksopening fijn. Als je je slecht voelt, weet je echt niet altijd goed wat je moet zeggen. Als iemand dan gewoon de vraag stelt: ‘Hoe gaat het met je’, is de stap om iets te zeggen veel minder groot.”
Gerda: “En als je er niets over kwijt wil, dan is dat ook goed. Er moet vooral geen druk achter zitten, dat je het gevoel hebt dat je perse iets moet vertellen.”
"Als iemand gewoon de vraag stelt: ‘Hoe gaat het met je’, is de stap om iets te zeggen veel minder groot.”
Bekijk alle gesprekstips
Hey
Lisa denkt dat je met een simpele ‘Hey, hoe gaat het?’ mensen kunt motiveren om het gesprek aan te gaan. Lisa: “Je maakt het zo minder makkelijk om er voor weg te lopen. En erover praten helpt enorm. Sinds ik mijn angsten uitspreek of het laat weten als het wat slechter met me gaat, heb ik er ook minder last van op het werk. Er ligt minder druk op.”
Wat Gerda vrienden, familie of collega’s van iemand met een psychische aandoening wil meegeven is: “Bied een luisterend oor en toon begrip, zonder dat je daarvoor iets terugverlangt. Mensen met psychische klachten hebben misschien al professionele hulp. Maar die hulp hebben ze niet 24/7. Het is fijn om dan mensen om je heen te hebben, op de werkvloer of thuis, die altijd een luisterend oor kunnen bieden.”
